Sukienki w kwiaty i na tiulu, jakaś koronka, żabocik. Na pozór ubrania Marysi, Matyldy i Oli nie odbiegają od modnych ciuchów a la retro ze sklepów. Dopiero z bliska widać, że materiał jest grubszy, fason wyrazistszy, a faktura bardziej mięsista i że jest w tych ubraniach to 'coś', co sprawia, że ogarnia cię natychmiastowa chęć kupienia podobnej rzeczy.

(Na fotografii: od lewej:
Marysia, dziennikarka, studentka hungarystyki - tylko buty nie są po babci Izabeli.
Matylda, licealistka - tylko buty nie są po babci Janeczce.
Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

Chęć ta wzrasta wraz ze świadomością, że to, niestety, nie jest możliwe.

Ola Młynarczyk nosi rzeczy po babci Mariannie (rocznik 1935). Na spotkanie przychodzi w czarnych kabaretkach.

(Na fotografii:Ola w rdzawobrązowej sukience - wszystko ma po babci.)

- To najstarsza rzecz, jaką mam dzisiaj na sobie. Mają tylko jedną dziurkę, zgrabnie zaszytą - mówi Ola i odchyla spódnicę (30-letnią). - To pończochy, które się zapinało na pasek. Paska nie mam, ale trzymają się i bez.

(Na fotografii: Ola, studentka malarstwa w ubraniach po babci Mariannie)

- Pewnego razu u babci, jedząc jej przysmak - zupę szczawiową, spojrzałam na szafę - opowiada Ola. - Podeszłam do niej, otworzyłam, a tam pomiędzy ubraniami z czasów, kiedy babcia była młoda, jej stare listy.

(Na fotografii: Ola w rdzawobrązowej sukience - wszystko ma po babci.)

Zapomniałam o zupie i zaczęłam myszkować. Już wtedy ubierałam się w ciucholandach.

(Na fotografii: Ola w sukience granatowej - tylko bransoletki nie są po babci)

Babci szafa okazała się lepsza niż najlepszy lumpeks. Od tamtej pory noszę rzeczy tylko po niej. Czuję się w nich jak gwiazda z Hollywood. Tego mi nie da żaden ciuch z sieciówki.

(Na fotografii: Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

- Ta czarna bluzka, którą mam na sobie, to była tzw. wyjściowa bluzka mojej babci. Ubierała się w nią i zabierała mnie do teatru, opery, kiedy miałam pięć-sześć lat - opowiada Matylda Augustynek, licealistka, która nosi ubrania po babci Janeczce (rocznik 1947).

(Na fotografii:Matylda)

- Po powrocie babcia się przebierała, a ja podkradałam się i wkładałam tę bluzkę, która sięgała mi do kostek. Czułam się, jakbym szła na bal.

(Na fotografii: Matylda)

Zawsze jak ją wkładam, przypominają mi się tamte chwile. - Babcia trochę się gniewa, że myszkuję w jej szafie i podbieram rzeczy. Grozi nawet, że już mi więcej nic nie da, bo zniszczę, ale mam na nią sposób.

(Na fotografii: Matylda - tylko buty i rajstopy nie są po babci)

Mówię jej wtedy, że w takim razie i ja nie dam już jej swoich ciuchów. Bo teraz jest tak, że ja chcę chodzić w jej rzeczach, a ona w moich - opowiada ze śmiechem Matylda.

(Na fotografii: Matylda w ubraniach po babci)

Marysia Mazurek, która korzysta z garderoby babci Izabeli (rocznik 1934), podkreśla, że lubi znać 'tożsamość' swoich rzeczy.

(Na fotografii: Od lewej: Marysia, dziennikarka, studentka hungarystyki - tylko buty nie są po babci Izabeli. Matylda, licealistka - tylko buty nie są po babci Janeczce. Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

- Lepiej się czuję, jak mam na sobie rzecz, która ma za sobą jakiś czas, jakąś szczególną przeszłość. I nawet jeśli nie do końca znam jej historię, to przynajmniej wiem, czyją tajemnicę noszę na sobie.

(Na fotografii: Marysia w zielonej bluzce i spódnicy w kwiaty - bransoletki, korale i buty nie są po babci)

Jestem tym, kim była moja babcia, moja mama. Jestem ciągłością. Teraz ubrania traktuje się niemal jednorazowo.

(Na fotografii: Marysia - wszystko poza butami jest po babci)

Kupisz w sklepie coś za 30 zł, założysz parę razy, upierzesz, wyrzucisz i kupujesz nową rzecz. Kto teraz przechowuje ubrania albo je przerabia? Rzeczy są bezosobowe i bezimienne. Ja noszę rzeczy, które mają 30, 50 lat, a szwy się nie rozłażą, kolory nie spierają.

(Na fotografii: Marysia - wszystko poza butami jest po babci)

Wbrew pozorom babcie nie miały ani wielkich szaf, ani kufrów, ani przepastnych strychów. Tylko mieszkanie w bloku i pawlacz w przedpokoju.

(Na fotografii: Marysia w zielonej bluzce i spódnicy w kwiaty - bransoletki, korale i buty nie są po babci)

Przechowywały sukienki, paski, buty, torebki i biżuterię po własnych matkach. Przechowywały je dla córek, ale także bez powodu.

(Na fotografii: Od lewej: Marysia, dziennikarka, studentka hungarystyki - tylko buty nie są po babci Izabeli. Matylda, licealistka - tylko buty nie są po babci Janeczce. Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

Ubrania były drogie, więc po co wyrzucać to, co jeszcze jest dobre? Nie było mody na nowości i bezustanne zmiany kreacji.

(Na fotografii: Matylda oprócz butów, rajstop, korali i bransoletki wszystko ma po babci)

Ubiór się miało latami, dbało się o niego, a po jakimś czasie przerabiało, odświeżało, przyszywając kokardkę, falbankę, robiąc marszczenie - i już, przez następne dziesięć lat można było w tym chodzić.

(Na fotografii: Od lewej: Marysia, dziennikarka, studentka hungarystyki - tylko buty nie są po babci Izabeli. Matylda, licealistka - tylko buty nie są po babci Janeczce. Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

A materiały były prawdziwe: wełny, lny, jedwabie. Bez domieszek.

(Na fotografii: Od lewej: Marysia, dziennikarka, studentka hungarystyki - tylko buty nie są po babci Izabeli. Matylda, licealistka - tylko buty nie są po babci Janeczce. Ola, studentka malarstwa - tylko bransoletki nie są po babci Mariannie)

Mięły się co prawda straszliwie, ale trwały lata. Tak było kiedyś.

(Na fotografii: Ola w rdzawobrązowej sukience - wszystko ma po babci)

Dziewczyny chcą, żeby było tak nadal. Gromadzą ubrania po babciach, noszą je, przerabiają i puszczają w obieg, niejednokrotnie wytyczając nową modę, np. na groszki czy kwiatki.

(Na fotografii: Marysia w zielonej bluzce i spódnicy w kwiaty - bransoletki, korale i buty nie są po babci)