Małżeństwem jesteśmy 13 lat - opowiada Ira przy kawie. - Dwa lata się spotykaliśmy przed ślubem. W pewnym momencie Roman powiedział, że jak upłynie rok jego pracy i dostanie podwyżkę, to będziemy się mogli pobrać. Zatkało mnie. Ale u nas tak jest, że to on jest kierownikiem. Nie jesteśmy religijni, ale ślub był w cerkwi. To ważna decyzja, chciałam ją podjąć przed Bogiem. Wesele było bardzo małe, jednego dnia zaprosiliśmy do moich rodziców rodzinę, drugiego - znajomych. Mama gotowała, tata Romana kupił alkohol.
- Mamo, mamo, a gwiazdki za rano? - nagle podbiega Daniła.
- Ach, no tak, już uzupełniam - odpowiada Ira i zabiera się do kolorowania gwiazdek za poranną gimnastykę. - Kupiliśmy mu drabinki, worek treningowy i drążek, wszystko tak zrobione, że można dopasować do każdej wysokości. Specjalnie z myślą o przeprowadzce. Staramy się mało gromadzić, żeby potem nie było problemu.
Ira i Roman to współcześni nomadzi. Zawsze gotowi do zmiany. Jadą tam, gdzie jest praca i obietnica lepszego życia. Ich bazą jest rodzina. Gdy wyprowadzili się do Kijowa, zostawili znajomych ze szkoły i studiów, a gdy kilka lat później opuszczali Kijów, zostawili tam wielu przyjaciół poznanych w pracy. Teraz w sylwestra siedzą na Skypie, dzwonią do przyjaciół z Kijowa, Niemiec i do siostry Romana do Skadowska.
- Chciałabyś przeprowadzić się do Niemiec?
- Chyba tak. U nas jest tak, że Roman jest motorem zmian, a ja go wspieram. Jak pojawiła się okazja, żeby jechał do Kijowa, to mówiłam: ''Jedź, jedź''. Wiedziałam, że nie spełnia się jako elektromonter. On się czasem denerwuje, że ja nie wykazuję inicjatywy. Na przykład nie wymyślę, gdzie moglibyśmy pojechać na wakacje. A ja nie potrafię. U mnie w domu nie było marzeń, raczej podejście, że ''jest jak jest i lepiej nie będzie''. Takie sowieckie wychowanie. Dwa lata temu pojechaliśmy samochodem do Polski na koncert U2, potem do Krakowa, Wiednia i Budapesztu. Mnie się to nie mieściło w głowie, że podróżujemy, zwiedzamy. W tym roku planujemy wyjazd do Grecji. Nie wiem, skąd on to ma. Wiem, że chce, żebym ja też czegoś chciała, bardzo mu zależy, żebym miała czas dla siebie, żebym marzyła. Przy nim się tego uczę. To znaczy chęci mam, ale brak mi wiary w siebie. Mam jednak kilka marzeń. Chcę się spełniać jako artystka oraz zrobić prawo jazdy. I jak zacznę coś zarabiać, to zapiszę się na taniec na rurze
