Wszystko zaczęło się od miłości zakazanej. W 1784 r. młodziutki książę Walii, przyszły król Jerzy IV, zakochał się we wdowie Marii Fitzherbert i myślał o ślubie. Ona była katoliczką, on nie miał jeszcze 25 lat, więc ojciec, król Jerzy III, kazał mu to wybić sobie z głowy. Pani Fitzherbert początkowo odrzucała zaloty księcia, ale po jego próbie samobójczej przyjęła oświadczyny. Już następnego dnia jednak spłoszona zmieniła zdanie i uciekła z Anglii. Miała nadzieję, że narzeczony o niej zapomni. Myliła się. Po blisko roku ponownie się jej oświadczył. Nie wysłał jednak pierścionka zaręczynowego, lecz niezwykły podarek wraz z notką: ?Przesyłam ci oko, jeśli nie zapomniałaś do końca, jak wygląda, myślę, że podobieństwo cię uderzy?. Tak wśród brytyjskiej arystokracji rozpoczęła się moda na sentymentalną biżuterię z miniaturą oka ukochanej osoby.
Oczy malowali w zakładach jubilerskich artyści. Nie podpisywali się na swoich dziełach, więc ich nazwiska pozostają nieznane. W większości nieznane są również nazwiska osób portretowanych oraz obdarowanych biżuterią. Anonimowość biżuterii była zamierzona - dzięki niej kochankowie mogli zachować pełną dyskrecję. Miniatury najczęściej były noszone jako broszki, wisiory, zegarki, spinki. Namalowane akwarelami na kości słoniowej oczy wprawiano w drogocenne klejnoty.
Czarem i wyrafinowaniem miłosnej tęsknoty zachwyciło się małżeństwo Nan i Davida Skierów, które od 1993 r. kolekcjonuje miniatury oczu. Smaku ich historii dodaje fakt, że David Skier jest chirurgiem okulistą.
Cały tekst przeczytaj w Wysokich Obcasach Extra
