Seks, psychologia, życie: zapisz się na newslettery "Wysokich Obcasów"
Kim jest tytułowy przyzwoity facet z pańskiej książki?
– To mężczyzna, który uważa, że prawa kobiet nie zagrażają jego męskości.
Nawet jeżeli jego przełożoną jest kobieta, która właśnie zwolniła go z pracy?
– Nawet wtedy. I kiedy przebywa na urlopie tacierzyńskim i musi zmieniać dzieciom pieluchy. A także wtedy, kiedy jakaś kobieta wyprzedziła go w konkursie na objęcie intratnej posady.
Od dekad mamy kryzys męskości, ale jakoś do tej pory nie powstał model męskiej postawy, która byłaby wzorem do inspiracji dla współczesnych progresywnych mężczyzn. Zna pan przykłady przyzwoitych facetów w życiu publicznym?
– Jest tysiąc sposobów na bycie mężczyzną. Ja mogę zaproponować trzy nowe modele. Po pierwsze, męskość bez dominacji, oddzielającą męskość od władzy. Po drugie, męskość pełną szacunku, tę, która panuje nad uwodzeniem i seksualnością. I po trzecie, męskość równości polegającą na codziennym doświadczaniu partnerstwa we dwoje, w pracy, w przestrzeni publicznej.
Można sobie wyobrazić nie tylko mężczyznę feministę, ale także mężczyznę, który akceptuje kobiecą cząstkę siebie. Mężczyznę brzydzącego się przemocą i mizoginią, mężczyznę bez władzy, arogancji i przywileju, takiego, który nie rości sobie prawa do reprezentowania całej ludzkości.
Natomiast o przykłady rzeczywiście jest trudno. Cieszą mnie gesty Joego Bidena, który powołał kilka kobiet na ważne, kluczowe stanowiska. Nie jestem przekonany, czy Justin Trudeau jest feministą, chociaż on tak siebie nazywa. Z przykrością stwierdzam, że prezydent Francji nie jest feministą, chociażby dlatego, że powołał do rządu mężczyzn, nie zwracając uwagi na ich czasami kontrowersyjną przeszłość.
Jednak większość polityków na całym świecie, zwłaszcza populistów i autokratów, przedstawia bardzo męski, szowinistyczny wizerunek. A przecież wyrzeczenie się obowiązkowego modelu męskości oznacza wzbogacenie się innymi formami męskości, o których opowiadałem. Dobrze, gdybyśmy uciekli z takiego gatunkowego więzienia, w którym mężczyzna ma władzę, jest muskularny, stanowczy, efektywny, rywalizujący.
Dla mnie cichymi – bo nieistniejącymi w rzeczywistości – bohaterami są mężczyźni ze skandynawskich seriali: duńskiego „Rząd” i szwedzkiego „Rodzina plus”. Pierwszy jest mężem premierki rządu i cierpi na zaburzenia erekcji, drugi tworzy patchworkową rodzinę, jest nauczycielem i zmaga się razem z partnerką z niełatwą codziennością. Ale oni nie są tak seksowni jak James Bond.
– Nie chodzi o bycie miłym czy słodkim. Najważniejsza jest męska uczciwość. Przyzwoity facet jest wrażliwy na relacje władzy i podział odpowiedzialności. W istocie sprawiedliwość płci ma na celu redystrybucję władzy i obowiązków między mężczyznami i kobietami, tak jak sprawiedliwość społeczna zakłada redystrybucję bogactwa. Innymi słowy, sprawiedliwość płci charakteryzuje społeczeństwo, w którym płeć nie jest skorelowana z żadną nierównością społeczną.
Kłopot ze współczesnym mężczyzną polega na tym, że społeczeństwo XXI wieku rozwija się szybciej niż męska mentalność. W krajach cywilizacji zachodniej większość kobiet pracuje, decyduje o sobie, robi karierę, mężczyźni jednak nie wyciągnęli z tego żadnych wniosków. Horyzonty kobiet poszerzyły się wręcz niewiarygodnie, a horyzonty mężczyzn bynajmniej: oni nie wyzbyli się przyzwyczajeń, takich jak rozkazywanie i bycie obsługiwanym.
Ten brak refleksji rozgrywa się teraz w prawie każdej relacji damsko-męskiej, podczas podziału obowiązków domowych, bo to tam krystalizują się nierówności związane z płcią, w kuchni, w przedpokoju, w salonie, w sypialni. Uruchomienie przemian w pojmowaniu męskości wymaga nie tylko dobrej woli jednostki, ale też przede wszystkim działań politycznych i politycznej logiki: zmian podatkowych, zmiany organizacji pracy, kultury przedsiębiorstw, wychowania, pedagogiki, wspierania kobiet w polityce, zmian w urlopach tacierzyńskich i zrównania płac.
Jeżeli chodzi o pracę nad sobą jednostkowego mężczyzny, to mam nieodparte wrażenie, że dominuje silna obawa przed... hm… kastracją.
– Żartuje pani sobie, prawda? To nie ma nic wspólnego z kastrowaniem. Rozpaczliwie brakuje nam po prostu mężczyzn, którzy cenią równość i sprawiedliwość. Brzmi naiwnie? Ale to clue do zrozumienia i naprawy sytuacji. Przypomnę taki fakt z francuskiej historii. W 1791 roku Olympe de Gouges, francuska pisarka, obrończyni praw kobiet, rozpoczynała swoją Deklarację Praw Kobiety i Obywatelki słowami: „Mężczyzno, czy jesteś zdolny do tego, aby być sprawiedliwym? Pyta cię o to kobieta”. Nie jestem pewny – patrząc 200 lat po jej śmierci – czy tak wiele się zmieniło.
Wciąż do przemyślenia pozostaje wiele kwestii: kto jest dobrym ojcem w odniesieniu do sprawiedliwości płci, kto jest dobrym partnerem życiowym, dobrym szefem, kochankiem, dobrym rządzącym, dobrym obywatelem. Te pytania składają się na refleksję, indywidualną i zbiorową, nad tym, co we współczesnych czasach oznacza bycie mężczyzną.
Wiemy, jak wygląda wizerunek tzw. prawdziwego mężczyzny: picie alkoholu, podejmowanie zbytecznego ryzyka, niezdolność do opowiadania o swoich emocjach, unikanie terapii. Nie jestem przekonany, że takie postawy – sprzyjające alienacji – uszczęśliwiają mężczyzn.
Ale jak mężczyźni mają się zmienić, skoro nie czytają pana książki? Czytają ją prawie wyłącznie kobiety.
– To prawda. Na spotkaniach autorskich 80 proc. gości to kobiety. Pokładam nadzieje w tych pozostałych 20 proc.
Byłem także krytykowany przez feministki, ale uznałem, że to część debaty. Ich zdaniem mężczyźni w ogóle nie powinni się wtrącać do feminizmu, bo to sprawa kobiet. Nie do końca się z tym zgadzam. Myślę, że – jako ci bardziej i ci mniej przyzwoici faceci – mamy swój kawałek do zrobienia, zwłaszcza sprzeciwiając się patriarchatowi.
Powinni się wstydzić, że stworzyli świat mało przyjazny kobietom? Zastanawiał się pan nad tym, czego powinni się wstydzić dzisiejsi mężczyźni? A czego tak naprawdę się wstydzą?
– Zamiast o wstydzie wolę mówić o introspekcji, swoistym poszukiwaniu duszy. Mówi się, że #MeToo wyzwoliło głos kobiet. Mniej o tym, że mężczyźni woleli milczeć na ten temat. Bo co właściwie się pod tym milczeniem kryło? Zakłopotanie? Obojętność? Pogarda? Wrogość? A może właśnie wstyd? Niewiele się o tym dowiedzieliśmy. Bo to milczenie jest milczeniem na temat kondycji męskości, wyrazem tego, że mężczyźni boją się lub wstydzą o niej pomyśleć. A ja jako mężczyzna chcę mówić o męskości. Nie po to, aby ludzie czuli się winni, tylko by zaczęli myśleć i kombinować.
A pan jest przyzwoitym facetem?
– Nie stawiam sobie takiego pytania. Niestety, w obecnym społeczeństwie, z przywilejami oferowanymi mężczyznom, przyzwoici faceci nie istnieją i nie mogą istnieć. Jeszcze nie. Więc nie – nie jestem jeszcze prawdziwie przyzwoitym facetem, nawet jeżeli napisałem o nim książkę.
Jest pan wobec siebie bardzo krytyczny – to bardzo kobieca cecha. Czyli rozmawiamy na razie o fantazmacie?
– W obecnej sytuacji – tak. To kobiety podjęły walkę z mizoginią, nierównością i przemocą. Jestem pewny, że będą ją kontynuowały, więc wpłyną również na nas.
Jak szukać wokół siebie przyzwoitych bądź w miarę przyzwoitych facetów?
– Nie czuję się na siłach udzielać takiej lekcji żadnej kobiecie. Wiem to, że kobiety nie powinny kwestionować wyborów, jakich dokonują w życiu, bezustannie się usprawiedliwiać, nadludzkim wysiłkiem godzić kariery z życiem rodzinnym i czasem wolnym. Do pracy powinni się wziąć mężczyźni, aby dogonić przemiany w świecie. Powinni się zastanowić, na czym polega bycie mężczyzną bez udawania bohatera zasługującego na medal tylko dlatego, że ustawił program w pralce. Zadanie mężczyzn nie polega na „pomaganiu” kobietom w uzyskiwaniu niezależności, tylko na zmianie męskości tak, aby nie wiązała się ona z podporządkowaniem kobiet. Prawdę mówiąc, żaden z obecnych krajów nie oferuje optymalnego modelu.
Męski szowinizm i przemoc na tle płciowym istnieją we wszystkich krajach i we wszystkich środowiskach. Chodzi zatem nie o to, czy mężczyzna jest bogaty czy biedny, biały czy czarny, czy jest chrześcijaninem czy muzułmaninem, ale o to, czy jego męskość jest zgodna z prawami kobiet.
***
Czułość i wolność. Budujmy równowagę w relacjach
Akcja społeczna Kulczyk Foundation, „Wysokich Obcasów” i Fundacji „Gazety Wyborczej”. Z uwagą i czułością przyglądamy się naszym relacjom – tym rodzinnym i tym z nami samymi – aby je uporządkować i z nową energią tworzyć świat po pandemii. Rozmawiamy o lękach, które towarzyszą wielu z nas, o podziale obowiązków i pomysłach na to, jak przygotować siebie i swoich najbliższych na nowy świat. Chcemy tworzyć nową rzeczywistość. Chcemy rozmawiać o wolności kobiet w sferze świadomości, cielesności i bytu.
Wszystkie publikowane do tej pory materiały można znaleźć na stronie Kulczykfoundation.org.pl
Wybierz prenumeratę, by czytać to, co Cię ciekawi
Wyborcza.pl to zawsze sprawdzone informacje, szczere wywiady, zaskakujące reportaże i porady ekspertów w sprawach, którymi żyjemy na co dzień. Do tego magazyny o książkach, historii i teksty z mediów europejskich. Zrezygnować możesz w każdej chwili.
Równość i sprawiedliwość poświęcenia. Bu hahahaha. W czym się przejawia ta równość i sprawiedliwość? Że kobieta się poświęca, żeby facet mógł robić że swoim życiem co tylko zechce. Sam się poświęć jak ci się to tak podoba.
Chcesz powiedzieć, że ja pracując po 10 godzin dziennie na nowy dom dla rodziny się dla niej nie poświęcam?
Ja bym wolał siedzieć w domu i gotować obiady dla kobiety, która cały dzień zasuwa zamiast mnie w korpo. Ale nie ma żadnych kobiet do wyboru, związki chyba stały się passe, teraz tylko wszyscy chcą seks bez zobowiązań... Przykre czasy dla romantycznych mężczyzn.
Te "kobiety" nie rozumieją że związki i różnice między ludźmi w związku istnieją po to, żeby się specjalizować i wzajemnie uzupełniać, a nie ze sobą konkurować.
Zdaje im się, że jak ja chcę lepszego życia dla mojej żony i moich dzieci, zamienić mieszkanie na dom z ogrodem, opłacić w przyszłości wakacje, kursy i studia za granicą dla dzieci, lepszą opiekę zdrowotną, to ja to wszystko robię DLA SIEBIE. I to żadne poświęcenie te 60 godzin pracy tygodniowo wykonując zlecenia dla klientów i ryzykując swoje zdrowie.
Ale wiesz, że uszczęśliwianie na siłę nie ma sensu? Co z tego, że Ty chcesz dom z ogrodem dla rodziny, jak rodzina woli w mieszkaniu, ale po swojemu? Oczywiście, że poświęcasz się DLA SIEBIE, konkretnie - dla swojego wyobrażenia rodziny i Twojego miejsca w niej.
Po jakiemu to?
Koleżanka wyszła za takiego romantyka. Przynosił kwiaty, wyznawał miłość, romantyzm pełną parą. W zamian wymagał tylko aby utrzymywała dom gotowała i sprzątała, on zajmował się praniem.
To mógł wynająć gosposie
"Ale wiesz, że uszczęśliwianie na siłę nie ma sensu? "
A skąd wiemy czy również moja żona zajmując się domem nie "uszczęśliwia mnie na siłę" ? Skąd wiemy, czy ona nie poświęca się DLA SIEBIE zajmując się dzieckiem?
Uwaga nadchodzi odpowiedź: BO ROZMAWIAMY ZE SOBĄ I ZNAMY SWOJE CHARAKTERY I WARTOŚCI OD LAT
Takie pytania może zadawać tylko feministka, która nigdy w życiu w szczęśliwej relacji z mężczyzną nie była. Żyjesz pewnie w jakimś symulakrum stworzonym przez ojca alkoholika na spółkę z Wysokimi Obcasami, co tylko utrwala u ciebie pogląd jak wygląda "normalny" związek. Następnie dokonujesz projekcji swojej postawy wobec mężczyzn na całość populacji dodając "moje koleżanki mówiły mi że mam rację". No pewnie, skoro kisisz się we własnej bańce informacyjnej.
I oczywiście, że nie poświęcam się DLA SIEBIE, bo nie została mi jeszcze zryta psychika przez zachodnie czasopisma i samorozwój osobisty. Ale wierzę, że już po kilku "szkoleniach liderek biznesu" trudno w to uwierzyć, że źródłem największej energii w życiu jest tworzenie wartości dla drugiego człowieka.
Bardzo się cieszę, że rozmawiasz ze swoją żoną. Wobec tego nie używaj słów "ja chcę", skoro oboje tego chcecie oraz "poświęcenie", bo nie jest poświęceniem uzgodniony podział obowiązków.
Natomiast Twoje "gdybanie" na temat mojej sytuacji osobistej jest zupełnie nie na miejscu. Tak trudno sobie wyobrazić myślącą inaczej niż Ty kobietę, która nie jest córką alkoholika pozbawioną szczęścia w życiu osobistym?
Biedna, wszystko ci się miesza - aksjologia z prakseologią, przyczyny ze skutkami. Ja się poświęcam (mój czas, energię, życie) dla wartości. Jedną z tych wartości jest rodzina. Na tym fundamencie, z tej wartości wyrastają codzienne czynności i tu ma miejsce praxis czyli techniczny podział pracy w gospodarstwie domowym.
I ja CHCĘ, bo wartości to twój wybór którego albo chcesz albo nie, to twoja decyzja. Smutne jest życie nie podparte wartościami.
Sądząc po tym co piszesz, jesteś nieźle zagubiona i podpowiem ci, że czytanie Wysokich Obcasów raczej nie da ci klarowności w postrzeganiu świata, raczej pogłębi postmodernistyczny chaos.
Za to głupków w twoim rodzaju jest rozpaczliwie za dużo.
A pacze, a nic nie widze.
A ty chcesz powiedzieć co? Mówisz co chcesz. Więc innym nie wmawiaj swoich kompleksów.
Na przyszłość nie komentuj po kilku kieliszkach, bo nie podałeś żadnego argumentu poza jakimś postękiwaniem.
Feministki głośno walczą o prawo kobiet do wyboru, pod warunkiem że nie wybiorą bycia matką w domu. Każda śni po nocach o garbieniu się przed excelem w korpo za 3400 brutto zamiast spaceru z dzieckiem po parku, a jak nie to jest ofiarą opresyjnego patriarchatu. :D
Sprawiasz wrażenie zakompleksionego i nieszczęśliwego faceta, który próbuje przerzucić swoje kłopoty na innych. Więcej skorzystasz jak się zastanowisz nad tym co inni mówią. Twoja psychika nie jest zryta tylko nietknięta wrażliwą refleksją na temat poruszany przez Ivana Jablonkę.
Kasa to jedno, ale Brad Pitt akurat jest tu dobrym przykładem. Nie zatrudniali z Angeliną tabunu nianiek (jak chociażby młodzi Windorowie), oboje mieli swoje kariery zawodowe, i wyglądało na to, że oboje równie dobrze znają swoje dzieci, ich problemy, bolączki i sympatie.
W przypadku relacji i tego, jak traktujesz partnera kasa nie jest najważniejszym czynnikiem.
Ale skąd to info, że nie zatrudniali tabunu nianiek? Przecież bardzo często są na fotach tej gromadki, w tle zwykle jest masa ludzi, ochroniarze i opiekunki. W pewnych kręgach to coś zupełnie naturalnego, że ma się pomoc do dzieci i nie jest to żadne powód do wyrzutów czy wytykania palcami, że "młodzi Windsorowie" mieli. Zresztą prowadząc taki tryb życia nie da się inaczej, niewykonalne. Coś ich za bardzo idealizujesz.
Słodka, naiwna istotko..
Pomyliłeś fora chyba.
Jest na temat. Napisałem o cenie, jaką się płaci za bycie konsekwentnym w sprzeciwie wobec nierówności i niesprawiedliwości. Ale inaczej to by była hipokryzja... Prawda w oczy kole?
Łii tam, pod innymi tematami jest to samo. Pokaż, że potrafisz samodzielnie, krytycznie myśleć i oceniać rzeczywistość, że dostrzegasz dwie strony medalu, masz własny zestaw wartości i poglądów i nie podążasz bezkrytycznie tylko za jedną opcją polityczną, zamykając oczy na wszystko co robi źle oraz nie opluwasz z nienawiścią każdej inicjatywy tej drugiej (wiadomo jakiej), to tak samo jesteś opłacany przez Rusków itd. itp.
Ale mi to wali, wystawiają świadectwo jedynie sobie samym.
Ja zauważyłem że moje wpisy zbierają często albo prawie same plusy albo prawie same minusy... :-)
Prawda jest jak dupa. Każdy ma własną.
Co zrobić, Iwan, skoro co i rusz dajesz dowody, że jesteś tym wszystkim co wyżej wymieniasz? Jesteś krystalicznym wręcz przykładem antysemity a wiele twoich wpisów wskazje na to, że i z kaczystami ci po drodze.
W potocznym, prymitywnym rozumieniu.
Tymczasem w przyrodzie prawdy absolutne istnieją. To choćby prawa fizyczne, niezmienne w czasie i przestrzeni, niezależne od obserwatora. Oczywiście te fundamentalne, jak oddziaływania podstawowe.
Inne prawdy są obwarowane z góry określonymi warunkami wstępnymi. Coś jest prawdziwe tylko w tych warunkach. W tym przypadku możemy takie warunki zdefiniować. Np. przy jakim % udziale obywateli zbrodnią można obciążyć naród? 50%? 66%? 90%? Na pewno, gdy zbrodni dokonuje demokratycznie wybrany rząd, tu nie ma dyskusji, to oczywiste. Ale gdy robi to reżim narzucony siłą? Raczej już nie. Kolejna rzecz to zgodność z prawem. Co jeśli okupant wprowadził takie diabelskie prawo i zachęcał do zbrodni w warunkach wojny, pożogi, głodu, powszechności śmieci naokoło? To są niezbędne warunki, w jakich można takie rozważania robić. Jeżeli je się pomija, to nie chodzi o prawdę tylko propagandę. Tylko po co? I tu z dużym prawdopodobieństwem można założyć, bo takie jest nasze powszechne doświadczenie, że jeżeli nie wiadomo o co chodzi to zawsze chodzi o pieniądze...
Kobiety są równe ale inne - tak samo jest wśród facetów. Cykl miesiączkowy jest częścią naszej biologii, a więc także naszego człowieczeństwa. Nie ma sensu się tym chlubić jak to robią niektóre feministki, ale też nie ma powodu uważać go za dowód na 'gorszość' kobiet czy cos czego należy się wstydzić, jak to robi wielu tradycjonalistów. To po prostu jest, tak samo jak dyndająca moszna u mężczyzn - czy jest ona powodem do wyśmiewania się?
Ani gorszość, ani chluba, ale realny czynnik hormonalny powodujący pewne realne ograniczenia funkcjonowania do których feminizm przykłada podwójne standardy: www.wysokieobcasy.pl/Instytut/7,163393,26758653,w-drugim-tygodniu-najlatwiej-o-uraz-w-czwartym-postaw-na-joge.html
Owszem, biologia wpływa na nasze zachowanie, a to że 'zwierzęca' fizjologia wpływa na nas, ludzi, wydaje się sprawiać problem zarówno osobom mocno prawicowym jak i lewicowym (np. bezpardonowe ataki na socjobiologię). Ale Twój wpis wyraźnie sugeruje że kobiety są GORSZE z powodu cyklu miesiączkowego ('kobiety nigdy nie będą równe mężczyznom').
A co ma cykl miesieczny do tego? Współczesnie większość kobiet wkłada tampon i normalnie idzie do pracy. Myślisz, że z okazji okresu mam dodatkowe dni urlopu, dodatek do pensji, plus 10 punktów do charyzmy?
Tutaj obszerne wyjaśnienie ----> www.wysokieobcasy.pl/Instytut/7,163393,26758653,w-drugim-tygodniu-najlatwiej-o-uraz-w-czwartym-postaw-na-joge.html
Tak, jeśli podejmą aktywność niezgodną z płcią biologiczną.
Zależy jak dynda ;)
Tzn co? Oddalają się od kuchni? Kiedy ostatnio upolowales mamuta? Plcio biologiczna?
Dla mnie jest śmieszna
Zawsze mnie dziwi wypominanie kobietom wahań hormonów, tak jakby mężczyźni nie mieli testosteronu, który na nich wpływa. Ciekawe ile firm straciło zyski, bo przez wyrzut tego hormonu pracownik negocjował zbyt agresywnie, albo zamiast najlepszego kandydata zatrudnił najładniejszą dupę.
? Nie stawiam sobie takiego pytania. Niestety, w obecnym społeczeństwie, z przywilejami oferowanymi mężczyznom, przyzwoici faceci nie istnieją i nie mogą istnieć. Jeszcze nie."
Aaa, no to po kłopocie. Skoro coś takiego jak przyzwoity facet nie istnieje, jest bytem niemożliwym, jak jednorożec, to można sobie odpuścić starania, żeby takim być.
Mi zawsze w takim przypadku przypomina się koncepcja 'grzechu pierworodnego' z chrześcijaństwa. Moja wina wynika z samego faktu że istnieję, jestem więc jestem winny, i nic z tym nie mogę zrobić, a więc ponieważ jestem winny to muszę robić tak i tak, a muszę tak robić bo jestem winny, a od mojej winy nie ucieknę. Bardzo fajna koncepcja dla kogoś kto chce uzyskać rząd dusz.
C'nie?
Tak samo jak ci wstrętni Afrykanie, co się masowo przeprowadzali do Ameryki, od XVI wieku począwszy i samo oddawali w niewolę. A teraz krzyczą, że ich życie też się liczy!!!
Bezczelni są ci ludzie.
Afrykanie sami sprzedawali niewolników, zresztą handel nimi kwitnął zanim jeszcze ktokolwiek o Ameryce słyszał. A to że 400 lat temu ktoś dostał batem po dupie to naprawdę słaby argument w obronie szabrowania sklepu Adidasa.
100/100