Przyjaciele z tamtych czasów uszanowali jej decyzję i jeśli w ogóle wspominali Irkę Gelblum, nie mówili, że zmieniła tożsamość.
Edelman: - Każdy jej numer był sensacyjny. Wysłaliśmy ją do Będzina, żeby sprawdziła, czemu nie wracają stamtąd kolejne łączniczki. Sforsowała zieloną granicę, zlokalizowała dziewczyny w obozie pod miastem, jedna to Sara, drugiej nie pamiętam. Skołowała strażnika, weszła do obozu, dała im cywilne ciuchy, wyprowadziła je, dowiozła do Warszawy. Ta akcja zakrawała na cud.
Przedstawiała się czasami jako polska poetka włoskiego pochodzenia, a czasem po prostu jako poetka włoska (oto cytat z lokalnej gazety: "Jutro gościć będzie u nas włoska poetka, która równie dobrze daje sobie radę z polskim, jak z włoskim"). Jan Stępień, poeta, z którym poznała się na jakimś festiwalu, mówił mi, że czuł, że ma jakąś tajemnicę, i dziwiło go, dlaczego nie będąc Polką, wybrała sobie tak trudny język do uprawiania poezji. Jego żona prof. Maria Szyszkowska podziwiała ją w felietonie, jak wspaniale opanowała polszczyznę, niczym Conrad angielski.
