okładka

Ludzie rzucają pracę, chłopaka, żonę, zrywają toksyczne przyjaźnie, zmieniają swoje życie o 180 stopni. Często potem mówią: "To był impuls!". Ale przecież takich zmian nie dokonuje się nagle. One najpierw kiełkują, a potem dojrzewają, czasem bardzo długo i nie wszystko jest takie lekkie i przyjemne jak w opowieściach pt. "Rzucił korporację i kupił bilet do Buenos Aires. W jedną stronę". Ponieważ zmiana zwykle boli - aby coś zyskać, trzeba najpierw coś stracić. A przy tym są jakieś ofiary. O tym raczej się nie wspomina.

I to takie ważne?
Ten koncern wchodził na giełdę, ktoś musiał to przygotować. Udowadniałam sobie, że mogę połączyć pracę z macierzyństwem.

Z Joanną Bochniarz rozmawia Grzegorz Sroczyński

Lucelii Santos, 18-letniej córce robotnika z przedmieść Sao Paulo, miała prawo odbić palma. W wieku 18 lat została największą gwiazdą w historii telenoweli.
Jej twarz i płoche spojrzenie znały miliony ludzi w 130 krajach. Widzowie przysyłali jej krowy, żeby wykupić ją z niewoli, wypisywali jej imię na murach, w Chinach głosami 300 mln widzów przyznano jej pierwszą w historii nagrodę dla zagranicznej aktorki. Na Kubie w porze wyświetlania serialu nie jeździły taksówki, a wśród jej największych fanów był sam Fidel Castro. "Niewolnica Isaura" - drugiej takiej telenoweli nie było już nigdy.
W Polsce w 1985 roku nie było nikogo, kto nie kojarzyłby jej grubych brwi, gładkich włosów z przedziałkiem i lekkiego zezika. Kiedy przyjechała tu w towarzystwie Rubensa de Falco, czyli filmowego Leoncia - ciemiężyciela Isaury - na ulicach wiwatowały tłumy. Podróż z Warszawy do Krakowa zajęła im cały dzień, bo zatrzymywano ich w każdej miejscowości, witano jak prawdziwą telenowelową parę królewską. Pod Wierzynkiem w Krakowie, gdzie jedli obiad, zebrał się tłum, którego nie widziano od czasów wizyty papieża. Podobnie było na Węgrzech i w Grecji, w Chinach i RPA, na Kubie i w Rosji. Isaura, biała niewolnica cierpiąca katusze z powodu lubieżnych zakusów wąsatego Leoncia, nie znała językowych ani kulturowych barier, nie zrażała do siebie kiepskim aktorstwem i scenografią. Historia białoskórej niewolnicy, rozgrywająca się na brazylijskiej plantacji pod koniec XIX wieku, poruszała tak samo jako "Niewolnica Izaura", "La Esclava Isaura" czy "Isaura, Slave Girl". Była symbolem ciemiężonych, świętą Isaurą i erotyczną fantazją milionów mężczyzn na całym świecie.

Kierowniczka przedszkola nie miała odpowiednich kwalifikacji. Moje, mimo że zdobyte w Londynie, szybko i na przekór faktom zaszufladkowała jako "przywiezione z Polski". Próbowała w ten sposób podważyć mój autorytet.

Przez siedem lat trenowała węch i kolekcjonowała najróżniejsze molekuły zapachowe. W tym czasie uzbierała ich ponad 8 tys. Ale efektem jej pracy nie są perfumeryjne bestsellery. Co prawda Sissel stosuje te same techniki i wiedzę co perfumiarze (m.in. analizę "headspace", czyli badanie powietrza unoszącego się nad źródłem zapachu), ale wykorzystuje je po to, by pokazać rzeczywistość: ciało, miasto, sytuację, obiekt. Tak narodził się jej projekt "SmellScape", czyli zapachowa mapa miasta.

Już Ptolemeusz wiedział, że Słońce zahacza w czasie swojej wędrówki o dodatkowy gwiazdozbiór, ale wszystkim wydawało się, że liczba 12 jest taka ładna, że warto troszkę naciągnąć rzeczywistość.

Rozmowa Ireny Cieślińskiej z Weroniką Śliwą, doktorem astronomii, kierownikiem planetarium Niebo Kopernika w Centrum Nauki ''Kopernik'' w Warszawie, pasjonatką kosmologii i historii poznawania Wszechświata.

Multitasking uskuteczniam codziennie: czytam dokument, odpowiadam na e-maile, na bardzo ważne pytanie szefa, witam niezapowiedzianych gości. I to wszystko jednocześnie.

Pieczone z francuskiego ciasta foremki, gdy rosły w piecu, zdawały się z niego wylatywać. Dostępne dziś w sklepach gotowe, całkiem spore lub mini, na jeden kęs, cieszą i ułatwiają życie.
Bouchees a la reine znane jako vol-au-vent.

Naszymi autorytetami są dzisiaj gwiazdy pop wyglądające jak dziwki, narkomani z forsą, wykształceni debile. Dziękuję bardzo.
Traktuję internet tak, jak traktowałem kaseciaka - jest mi potrzebny, ale w nim nie żyję. Dziś ludzie gniotą się całą noc w kolejce po nowy telefon. Nasi dziadkowie po cukier tak nie stali! Mógłbym stać w nocy po lekarstwo dla dziecka. Istnieje granica zdziwienia, przed którą się zatrzymuję z rozdziawioną gębą i pytam, o co chodzi. Nie rozumiem, jak można denerwować się z powodu statusu na Facebooku. Treścią mojego życia są rzeczy archaiczne. Lubię spędzać czas z przyjaciółmi, pić wódkę, podnosić ciężary, bawić się z synem, włóczyć się po świecie z moją dziewczyną. Gdybym został odcięty od technologii, zmieniłoby się tylko jedno: trudniej by mi się pracowało. Jako pisarz i publicysta funkcjonuję na prawach dziwadła, jako człowiek jestem przykładem indolencji - nie mam prawa jazdy i nie umiem niczego naprawić.