Na absolwentkę historii z dyplomem z czarownic raczej nie czekały tłumy headhunterów. Postarałaś się, żeby znaleźć się na marginesie rynku pracy.
Oj, tak (śmiech). Niewątpliwie.
Przynajmniej tzw. poważnej pracy. Zanim zaczęłaś pisać na pełen etat, przerobiłaś kilka prac mniej poważnych, na przykład au pair.
Byłam operką przez rok, najpierw w Wenecji, a potem trochę w Londynie. To nie była taka zła fucha, rodziny były urocze, ale wiesz, jak to jest z cudzymi dziećmi - po pewnym czasie masz po prostu dość. We mnie w każdym razie skutecznie zabiły chęć posiadania własnych.
A co robi operatorka pieca?
Znasz te miejsca, gdzie można samodzielnie ozdobić kubki czy talerzyki? Pracowałam w jednej z takich kawiarenek, odpowiadałam za glazurowanie i wypalenie tego, co ludzie sobie pomalowali. Niezbyt ekscytujące zajęcie.
Sprzedawczyni kostiumów brzmi już lepiej.
O tak, to było dużo zabawniejsze. Pracowałam w firmie produkującej kostiumy wróżek dla dzieci, więc można powiedzieć, że wróciłam do własnej dziecięcej krainy elfów, różdżek i skrzydełek.
Dalej - introligatorka.
To z kolei wakacyjna praca, w drukarni niedaleko domu rodziców. Pracowałam przy tych wielkich, lśniących albumach o sztuce, które są wykańczane ręcznie. Sama robota była dość powtarzalna, za to zawsze mogłam wziąć do domu egzemplarz książki, którą oprawiałam, więc nie narzekałam.
Wreszcie byłaś służącą w rezydencji.
