Irakijka, o której piszesz w pierwszym rozdziale ''Celu Snajpera'', to był twój pierwszy cel. Czy ten strzał był trudniejszy niż następne?
Tak. To była pierwsza osoba, którą musiałem zabić. Nie wiedziałem, czy będę do tego zdolny. Kiedy starałem się przygotować do wykonania swojej pracy, myślałem, że będę zabijać żołnierzy wroga. A kiedy znaleźliśmy się w Iraku, okazało się, że mój pierwszy cel nie nosi munduru i że jest to kobieta, nie mężczyzna. Na początku się wahałem, próbowałem nawet przekonać chłopaków z marines, żeby ją zabili, żebym ja nie musiał - ale ostatecznie ja musiałem to zrobić. Byłem wściekły, że postawiła mnie w sytuacji, w której musiałem podjąć tę decyzję. Byłem na nią bardzo zły.
A czy miałeś wrażenie, że wtedy przekroczyłeś jakąś linię? Że nigdy nie będziesz taki sam?
Zrozumiałem, że nie mogę myśleć o wrogach jako o ludziach. Muszę myśleć o nich jako o terrorystach, o celach, zapomnieć o tym, że mają rodziny i przyjaciół. Myśleć tylko o tym, że oni próbują zabić mnie i moich przyjaciół i albo ja zabiję ich, albo oni zabiją mnie. Czy wolałbym raczej zobaczyć, jak moi kumple umierają, czy zobaczyć jej śmierć? Wybrałem ją.
Dlatego też nazywasz Irakijczyków dzikusami i bandytami?
Tak, to część dehumanizowania wroga. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wychodzi na ulicę i nie zaczyna po prostu zabijać ludzi. To nie jest normalne, to psychopatia. Nie możesz zabijać i czuć się ze sobą dobrze. Więc musisz dehumanizować wroga.
Mówiłeś, że napisałeś książkę, bo chciałeś pokazać, jak okropna jest wojna. Tyle że bardzo często opisujesz ją jako wspaniałą przygodę.
Przeczytaj cały artykuł
