Teresa Torańska

Parę lat temu rano, przy makijażu, popatrzyłam w lustro i w mojej twarzy coś mi się nie zgadzało. Mama często mówiła: 'Zosiu, uśmiechnij się, bo jak się nie uśmiechasz, jesteś ponura'. A ja jej odpowiadałam, że tylko idioci bez przerwy się śmieją. I ona, moja kochana mama, niezmiennie mi powtarzała: 'Lepiej uchodzić za idiotkę niż za ponuraka'

Rozmowa Teresy Torańskiej z Zofią Kucówną

Przeczytaj rozmowę

Tolka Wanda Bulik zobaczyła w pociągu. Jechała z Wesołej do Warszawy na lekcje angielskiego i tańca. Zaczepił ją konduktor. 'Pani jest z Czerwonego Krzyża?' - spytał. Poznał po znaczku przypiętym do klapy kurtki. Został jej po kampanii wrześniowej, kiedy z grupą koleżanek przewoziła rannych żołnierzy z podwarszawskiego Kawęczyna do Wesołej. 'Chcę pani - powiedział - przekazać chłopczyka'. Pokazał go. Był śliczny, z blond lokami, ładnie ubrany, miał ze trzy latka

Przeczytaj cały artykuł

Miałam umrzeć - śmieje się. Pierwszy raz być może w areszcie śledczym w Toruniu. Brali ją na przesłuchanie i co rusz powoływali się na zeznania jej młodziutkiej koleżanki z AK. Na co konkretnie, po 64 latach Maryla Sobocińska już nie pamięta. Twardo odpowiadała, że Danusia kłamie. Danusia nie kłamała, ale byłoby lepiej, by nic nie mówiła. Maryla zaryzykowała. Proszę o konfrontację - powiedziała śledczym. Przyprowadzili Danusię. Wyglądała mizernie

Przeczytaj cały artykuł

Siedziałam na kanapie przed telewizorem i szlag mnie trafiał, że tyle głupstw się popełnia w finansach publicznych. Mąż mi mówił: "A może byś się ruszyła z tej kanapy? Nie mnie pouczała co należy robić. Idź do sejmu" - namawiał. No to poszłam

Przeczytaj cały artykuł

Wracamy w niedzielę do domu, otwieram telewizor i słyszę, że OKP na wicemarszałka Sejmu wysunął kandydaturę Olgi Krzyżanowskiej. "Jurek - biegnę do męża. - Słyszałeś?". On mnie pyta: "Jak to, nie wiedziałaś?". "No nie, nikt ze mną o tym nie rozmawiał". I on wtedy powiedział przytomnie: "No to ładnie zaczynacie"

Przeczytaj całą rozmowę

Strach jest?

Zawsze. To zresztą histeria, którą jeden zaraża drugiego.

Miałam okres niebywałej kariery. Grałam po sto koncertów rocznie. Teraz też mam kupę zaproszeń, propozycji. Znowu dostałam z Japonii na parę recitali. I po raz drugi odmówiłam. "Grałaś - powiedziałam sobie - w największych salach na świecie, na otwarciu opery w Sydney, na otwarciu sali Barbican w Londynie, otwierałaś sezon koncertowy z nowojorską filharmonią w 1977 roku. I już nie musisz". Ja się nagrałam. Nie mam niedosytu. Grałam z niedoleżaną grypą i z bólem krzyża, bo jadąc na koncert, stałam w pociągu w korytarzu. Grałam po dwa koncerty dziennie. Albo w czasie tournee z orkiestrą każdego dnia w innym mieście

Przeczytaj cała rozmowę