Ludwika Wujec urodziła się 2 kwietnia 1941 we Lwowie. Dzieciństwo spędziła na Uralu. Według niej samej jej rodzina była zafascynowana komunizmem, widząc w nim lekarstwo na wszechobecną biedę.

Ona sama również wstąpiła do partii komunistycznej. Wystąpiła z niej w 1976 r. Studiowała fizykę na Uniwersytecie Warszawskim, a potem – Łódzkim.

Małżeństwo z Henrykiem Wujcem – katolikiem spod Biłgoraja, członkiem Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie – okazało się jednym z mocnych fundamentów polskiej opozycji. W 1976 roku Ludwika Wujec została współpracowniczką Komitetu Obrony Robotników i następnie KSS „KOR”, zajmowała się organizacją wsparcia dla represjonowanych robotników m.in. z Ursusa i Radomia. Równocześnie pracowała jako nauczycielka matematyki, podczas gdy Henryk Wujec był inżynierem w fabryce Tewa, produkującej m.in. półprzewodniki i układy cyfrowe. To oficjalne życie długo pozwalało im uśpić czujność Służby Bezpieczeństwa. Tymczasem w ich warszawskim mieszkaniu kwitła działalność opozycyjna. Często w jednym pokoju funkcjonowała redakcja „Robotnika”, który Ludwika Wujec współtworzyła, w drugim odbywał się wykład dla robotników.

Ludwika Wujec w 1980 roku przystąpiła do „Solidarności”, w 1981 podjęła pracę w Agencji Prasowej „Solidarność”. W stanie wojennym po wyjściu z internowania działała w podziemnej „Solidarności”, współtworzyła „Tygodnik Mazowsze”. W czasie uwięzienia Barbary Labudy opiekowała się jej synem.

W czasie obrad Okrągłego Stołu Ludwika Wujec była asystentką Tadeusza Mazowieckiego, a potem związała się z Unią Demokratyczną i Unią Wolności. W latach 1995-2002 była sekretarzem i członkinią zarządu gminy Warszawa-Centrum. Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Krzyżem Wolności i Solidarności.